środa, 28 września 2016

Polski pistolet Vis wz. 35

Pistolet VIS wz. 35

 Pistolet VIS wz. 35 konstrukcji Piotra Wilniewczyca i Jana Skrzypińskiego jest bronią osobistą służącą do samoobrony i walki na krótkich odległościach do 50 m. Jest to pistolet samopowtarzalny o lufie ruchomej i zamku zaryglowanym, działajacy na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Produkowany w latach 1936-1939 w Fabryce Broni w Radomiu był etatowym pistoletem w uzbrojeniu oficerów i podoficerów Wojska Polskiego. W latach II Wojny Światowej okupant kontynuował produkcję i VIS wz. 35 był w uzbrojeniu III Rzeszy.



Historia
Pierwszy prototyp powstał w 1930. Projekt zgłoszono do Urzędu Patentowego w Warszawie 15 stycznia 1931, patent nr 15567 przyznano 8 lutego 1932. Pistolet wzorowany był na Colcie M1911. W 1936 Fabryka Broni w Radomiu rozpoczęła produkcję seryjną. Równocześnie wprowadzono pistolet na uzbrojenie kadry zawodowej Wojska Polskiego.

Do wybuchu wojny wyprodukowano 49 400 sztuk pistoletów.

Po przejęciu fabryki przez Niemców w 1939 produkcję kontynuowano w uproszczonej wersji związanej z niemieckimi wymaganiami produkcji masowej, stopniowo przenosząc ją do fabryki Steyr w Austrii - czyli ukradli nam fabrykę i do dzisiaj nie oddali.
W Radomiu produkowano pistolety jednak dalej, aż do zniszczenia zakładu przez postępujące wojska radzieckie w 1944 roku. Niemcy wyprodukowali 312 tysięcy (inne szacunki to około 385 tys.) Visów dla własnych potrzeb. Niemieckie Visy były wytwarzane w kilku wersjach, różniących się wykończeniem i szczegółami konstrukcyjnymi. Ich jakość była niższa od Visów wyprodukowanych przed wojną. Wyprodukowane dla Wehrmachtu Visy nosiły oznaczenie Pistole 35(p).

Pistolet był także montowany w warunkach konspiracyjnych, z części wykradanych z fabryki. We wrześniu 1942 roku w podradomskich Rożkach po jednej z potyczek z partyzantami Niemcy przechwycili kilka charakterystycznych pistoletów. Dzięki temu zdobyli dowód, że z zakładu wynoszona jest broń dla bojowników ruchu oporu. W odwecie okupanci powiesili na oczach całej załogi 15 pracowników.

Od 1992 był produkowany w Zakładach Metalowych Łucznik w Radomiu, głównie dla kolekcjonerów broni.

Zbijaki treningowe 9*19 Para

Do treningu na sucho wykorzystuje się zbijaki treningowe. Są to imitacje amunicji pozbawione istotnych części broni i amunicji w myśl przepisów UoBiA.
Czyli nie posiadające spłonki, prochu strzelniczego.



Zamiast spłonki znajduje się poliuretanowa wkładka, widoczna na zdjęciu po prawej te żółte walce.
Wkładka amortyzuje uderzenia iglicy po naciśnięciu spustu i oddaniu suchego strzału.
Zapobiega to uszkodzeniom iglicy i gniazda iglicy.

Ciekawostką są zbijaki pozbawione kryzy, podczas przeładowania nie wyskakuje zbijak.
Widoczne na zdjęciu zbijaki mają wagę zbliżoną do 9*19 para