Taktyka zielona Podstawy

TAKTYKA ZIELONA

Taktyka Zielona – to zakres pojęć dotyczących walki w otwartym terenie (zarówno tereny leśne jak i pustynne), jest ona podstawą szkolenia wojskowego. Szeroko pojęta Zielona Taktyka zawiera w sobie zagadnienia takie jak np. formacje patrolowe, sposoby patrolowania terenu, „zakładanie” zasadzek, pokonywanie przeszkód terenowych w formacjach, poruszanie się po terenach leśnych itp.

PATROL

 

Patrolowanie jest podstawowym zadaniem piechoty. Patrol jest podstawowym narzędziem jakim dysponuje dowódca do wykonania zadań. W najprostszej formie Patrol jest bezpiecznym sposobem przemieszczania się z punktu A do B w terenie gdzie jest możliwy kontakt z przeciwnikiem. Patrol może również stanowić część bardziej złożonych zadań jak np. zasadzka, która składa się z patrolu na miejsce zasadzki, zasadzki właściwej i patrolu powrotnego po zakończeniu akcji.

Wyróżniamy następujące rodzaje patroli:

1.            Patrol do kontaktu z przeciwnikiem

2.            Patrol rozpoznawczy

3.            Patrol stacjonarny

Technika poruszania się w terenie

Podczas działań operacyjnych na poziomie taktycznym, siła ognia nowoczesnej broni automatycznej  weryfikuje wszelkie błędy popełnione przez żołnierzy. Poprawna technika przemieszczania się w terenie stanowi o bycie oddziału. Poruszanie się w terenie, lub patrolowanie jest umiejętnością która musi być opanowana przez poszczególnych członków oddziału na bardzo wysokim poziomie. Grupa żołnierzy przemieszczających się w terenie z użyciem poniższych technik, nazywana jest patrolem.  Technika poruszania się w terenie składa się z umiejętności ustawiania stóp na podłożu, skrytości poruszania się, odstępem pomiędzy żołnierzami, skanowaniem sektorów ogniowych oraz wzajemnym ubezpieczeniem. Grupa żołnierzy stosujących te techniki, i poruszająca się w danym szyku, tworzy formacje patrolową.

Wszystkie opisane techniki jak i cała taktyka prowadzenia walki, nie jest szablonowym stereotypem. Płynnie zmienia się w zależności od dwóch podstawowych czynników:

TEREN i PRZECIWNIK

Ten uniwersalny modyfikator może być zastosowany do każdego aspektu prowadzenia operacji. Podczas patrolowania, zmieniające się warunki terenowe będą dyktować zmianę odstępu, formacji patrolowej itp. a prawdopodobieństwo kontaktu z przeciwnikiem jak i również jego uzbrojenie, liczebność i znana metoda działania dyktują opcje taktyczne dostępne dla dowódcy.

Drużyna składająca się z 7-10 żołnierzy (w tym podręczniku przyjęto model ADF gdzie drużyna składa się z 9 żołnierzy) jest najmniejszym elementem który porusza się w terenie w formacji patrolowej. D-ca drużyny, w oparciu o wspólne umiejętności każdego żołnierza musi kontrolować swoją drużynę. Kontrola odbywa się przede wszystkim za pomocą sygnałów patrolowych, poniżej. Ponadto głównym narzędziem kontroli jest rutyna patrolowa – każdy żołnierz wie gdzie znajduje się jego miejsce w formacji i co jest od niego oczekiwane, oraz uniwersalna zasada “rób to co ja robię”.

Jeżeli skaut się zatrzymuje, reszta drużyny również się zatrzymuje. W dobrze przeszkolonej drużynie, sprawnie przekazującej znaki patrolowe nie jest wymagany kontakt wzrokowy d-cy z każdym podwładnym.

Radiostacje, jeżeli są na stanie, powinny być używane jedynie w wyjątkowych wypadkach.

Wyróżniamy dwie techniki poruszania się w terenie:

1.            Gdy kontakt jest wysoce prawdopodobny

2.            Gdy kontakt jest pewny

Od momentu desantowania do momentu ekstrakcji, podczas działań wojennych, kontakt z przeciwnikiem w terenie jest wysoce prawdopodobny jako że aktualna pozycja wszystkich możliwych zagrożeń nie jest nigdy znana niezależnie od poziomu przeprowadzonego rozpoznania. Zatem patrol zawsze porusza się zakładając że kontakt z przeciwnikiem może w każdej chwili nastąpić. Technika ta ma na celu stworzenie optymalnych warunków do zniszczenia przeciwnika w razie kontaktu oraz dla przetrwania oddziału.

Prędkość Poruszania:

Jest wiele czynników które wpływają na prędkość poruszania patrolu w strefie operacyjnej.

Teren i roślinność
Czas przeznaczony na wykonanie zadania.
Operacje przeciwnika
Dzień/noc.
Warunki atmosferyczne.

Zachowanie ciszy jest kluczem do sukcesu patrolu. Z praktyka można się poruszać w terenie z dostateczna prędkością w prawie zupełniej ciszy.

Średnia prędkości poruszania patrolu to:

1.Teren Zamknięty –      1000m –  3000m na dzień

2. Teren Otwarty    --     3000m -- 10 000m na dzień

W zależności od aktywności przeciwnika patrol powinien zawsze poruszać się w tzw.: “skokach taktycznych”. W terenie zamkniętym i podczas bez księżycowych nocy, skoki nie powinny być dłuższe niż 50m.

Skok taktyczny to po prostu niewielki odcinek który przemierza patrol, po czym się zatrzymuje. Takie postoje należy robić w celu sprawdzania nawigacji, odpoczynku żołnierzy oraz prowadzenia nasłuchu. W terenie otwartym długość każdego skoku powinna wynosić do 300 metrów

Formacje Patrolowe

W tej sekcji opisane są trzy podstawowe formacje patrolowe.  Nie są to wszystkie formacje jakie d-ca może zastosować, ale są opisane w tej sekcji aby stworzyć jednolitą podstawę nauczania nowych żołnierzy podstawowych zasad działania w każdej danej formacji patrolowej. Formacje są opisane na podstawie 6-osobowego patrolu oddziału specjalnego (OS), ale mogą być odpowiednio zmniejszone do poziomu 4-5 osobowego OS, lub powiększone do rozmiaru standardowej, 9-cio osobowej drużyny plutonu piechoty.

- Strzała

Ta formacja jest najczęściej używaną formacja w OS. Jest najlepiej przystosowana do przemieszczania się przez teren otwarty, lekko zadrzewiony w czasie dnia, jak i również w nocy przy wystarczającym świetle. Patrol poruszający się tą formacją może szybko zająć stabilną pozycję do wykonania odwrotu jeżeli kontakt z przeciwnikiem nastąpi z któregokolwiek kierunku. Formacja również jest w stanie szybko wygenerować silny ogień w każdym kierunku. Jest wrażliwa na ogień skrzydłowy, ale mniej na ogień frontalny. Odstępy i prędkość patrolowania w tej formacji są dyktowane terenem i roślinnością. Kolejność marszu to:

Każdy członek patrolu porusza się na specyficznej pozycji w strzale, jako że na podstawie tej formacji wszystkie inne procedury (Pokonywanie Przeszkód, Kontakt etc.) są nauczane. Wszystkie procedury są opracowane w taki sposób aby zadania członków nie podlegały zmianie niezależnie od formacji. Na przykład, medyk porusza się na lewym skrzydle w strzale, jak i również ubezpiecza lewe skrzydło podczas pokonywania przeszkód. Poruszając się w szeregu, medyk również przechodzi na lewe skrzydło podczas pokonywania przeszkód, kontaktu i podczas przejścia z formacji szereg na strzałę.

 

 

 - Kolumna

Powszechna formacja przyjmowana podczas przemieszczania się w terenie zamkniętym, wzdłuż liniowych obiektów takich jak strumienie oraz w nocy kiedy widoczność jest poważnie ograniczona. Szereg powinien być rzadko używany przez OS. Pozwala na dobrą kontrolę w nocy. Jest wrażliwy na ogień frontalny i najmniej wrażliwy z wszystkich formacji na ogień skrzydłowy. Podczas kontaktu, oderwanie patrolu jest trudne. Szereg nie jest w stanie wyprodukować dobrej siły frontalnego ognia, ale może przenieść maksymalną silę ognia na każde skrzydło. Odstęp i prędkość patrolowania są dyktowane przez teren, przeciwnika, oraz widoczność. Kolejność marszu to:

 

 

- Tyraliera

Ta formacja może być używana aby przeszukać wybrany teren lub instalację. Patrol poruszający się w formacji Strzała może łatwo przejść w tyralierę, a z wprawą również z formacji szereg.  Tyraliera jest normalnie używana w otwartym terenie i jest bardziej narażona na ogień skrzydłowy niż frontalny. Formacja ta stwarza możliwość maksymalnego obstrzału frontu ale ma gorsze możliwości na obstrzał skrzydeł. Odstęp i prędkość patrolowania są dyktowane przez teren, wymaganą dokładność przeszukiwania oraz przeciwnika.

 

 

- Szyk otwarty

Szyk otwarty jest formacją stosowaną najczęściej. Oferuje bardzo dobrą kontrolę i tempo marszu. Formacja generuje tylko trzy podstawowe ślady i zmniejsza ryzyko wykrycia, albo raczej optymalizuje ryzyko tropienia oddziału. Z szyku otwartego można natychmiast i płynnie przejść do formacji postojowej oraz obrony okrężnej. Siła ognia oddziału jest dobrze zbalansowana na skrzydła, front oraz do tyłu. W przypadku oderwania się od przeciwnika szyk otwarty tworzy naturalny tunel ogniowy który można wykorzystać do odwrotu.

Transformacja z szyku otwartego do tyraliery jest łatwa i polega na rozwinięciu skrzydeł. Największa zaletą tej formacji jest przejrzyste zachowanie tożsamości grup ogniowych (zespołów) w ramach sekcji.

• Szyk otwarty pozwala na łatwą kontrolę trzech grup. D-ca może łatwo kierować cała formacją

 

 ·       Szyk otwarty pozwala na płynne przejścia do dowolnej formacji patrolowej, np.: do kolumny.

 

 ·       Grupa dowodzenia pozostaje na swoim oryginalnym azymucie, grupa maszynowa dołącza za dowódcę. Na końcu grupa szturmowa dołącza do końca grupy maszynowej. Cały manewr odbywa się płynnie bez zatrzymywania grup.

 

 ·       Zakończenie manewru przejścia w kolumnę. Z kolumny, sekcja może ponownie łatwo rozejść się do szyku otwartego

 

 ·       Przejście z szyku otwartego do formacji postojowej, lub obrony okrężnej jest proste.

 

• Zwiadowcy cofają się do poziomu d-cy, a grupy maszynowa i szturmowa zamykają tył.

 

• Zakończony manewr przejścia do obrony okrężnej. Grupy zachowują swoją tożsamość po zakończeniu manewru.

 

• Przybliżone sektory ogniowe w szyku otwartym. Szyk otwarty jest formacją optymalną.

 

 Formacja Postojowa

W czasie krótkich postoi  do 3 minut i krócej, żołnierze przyklękają na jedno kolano i odwracają się plecami do wewnątrz patrolu. Uzyskana w ten sposób obrona okrężna pozwala na skuteczne skanowanie terenu podczas poprawiania nawigacji, picia wody lub potwierdzaniu przebytej odległości.

Nie ma ustalonego czasu ani dystansu po którym patrol powinien się zatrzymać dla odpoczynku. Zależy to od czasu, przeciwnika, terenu i wegetacji. D-ca powinien zatrzymywać patrol stosunkowo często, żeby żołnierze byli dobrze wypoczęci i skoncentrowali podczas patrolu. Również regularne postoje mogą być wykorzystywane w celu nasłuchu i do sprawdzenia pozycji patrolu przez d-ce i wszystkich żołnierzy w patrolu. 20 minut patrolowania i 10 minut postoju jest optymalna mieszanka dla patroli z ciężkimi plecakami.

Podczas krótkich przerw w patrolowaniu, dłuższych niż około 10 minut, patrolujący oddział powinien przyjąć formację postojową mającą na celu ubezpieczenie oddziału w promieniu 360 stopni. Formacja postojowa ma uproszczony kształt bazy patrolowej. Formacja najpierw zatrzymuje się i każdy żołnierz przyjmuję pozycję na jednym kolanie. Jeżeli postój przedłuża się lub dowódca poda sygnał „obrona okrężna” żołnierze przyjmują pozycję leżącą ze stopami skierowanymi do środka formacji. Rozmieszczają się po zarysie okręgu w taki sposób żeby kontrolować każde możliwe podejście do pozycji. Dowódca zajmuje miejsce w środku formacji. Ta formacja jest najczęściej używana podczas nawiązywania łączności radiowej lub podczas sprawdzania nawigacji.

- Obrona Okrężna.

Obrona okrężna wywodzi się z formacji postojowej. Można powiedzieć że jeżeli patrol zatrzymuje się na dłuższy okres czasu, przechodzi do obrony okrężnej. Formacja ta różni się w zasadzie tylko tym że żołnierze rozmieszczają się bardziej symetrycznie i dokładniej pokrywają wszystkie sektory ogniowe w promieniu 360 stopni. Podczas formacji postojowej żołnierze zatrzymują się tam gdzie są - a w obronie okrężnej szukają dogodnych stanowisk ogniowych. Podstawa oraz idea obydwu formacji jest identyczna.

 

 Schemat ideowy formacji postojowej - obrona okrężna 360stopni. D-ca z radiooperatorem znajduje się w środku formacji. MG powinien być ustawiony na kierunku z którego najbardziej prawdopodobny jest atak przeciwnika.

 

Obrona okrężna. Na zdjęciu oddział jest na otwartej przestrzenie w celach instruktażowych. W praktyce otwarte przestrzenie są unikane

 

D-ca jest w centrum formacji. Odstęp powinien być większy - ale może być uzasadniony w nocy lub terenie zamkniętym.

- Metody Patrolowania Terenu

Każdy patrol ma na celu konkretne zadanie. W większości wypadków patrol  musi zlokalizować na wyznaczonym terenie konkretny obiekt lub przeciwnika którego dokładna pozycja nie jest znana. Patrol działa w sektorze terenu przydzielonym przez sztab, poza którym nie może się samowolnie poruszać. W zależności od sytuacji taktycznej, pierwszym krokiem jest wyznaczenie miejsca na bazę patrolową. Jest to punk położony optymalnie w stosunku do wyznaczonego sektora odpowiedzialności. Po założeniu bazy, wyruszają z niej w teren patrole mające na celu zlokalizowanie przeciwnika. Jeżeli baza została założona w sile plutonu, jedna drużyna jest odpowiedzialna za jej bezpieczeństwo, druga odpoczywa i jest gotowa do udzielenia wsparcia, a trzecia drużyna jest w terenie i wykonuje zadania.

Istnieje kilka metod szukania przeciwnika w terenie.

- Wachlarz

Wachlarz jest prostą i efektywną metodą. Z centralnie położonej bazy wyrusza patrol poruszający się w prostej linii  na dystansie 2 do 3 km. Potem patrol skręca pod kątem prostym, patroluje przez 500m-1000m i wyznacza azymut powrotny do bazy. Jeżeli pierwszy patrol wyruszył na godz. 12, to drugi wyrusza na godz. 6 itd. jak na załączonym schemacie. Zaletą tej metody jest łatwość nawigacji oraz systematyczność. Metoda ta sprawdza się najlepiej w terenie relatywnie płaskim. Jest to dobry sposób na sprawdzanie gęstego zamkniętego terenu gdzie nawigacja jest ograniczona.

 

- Pudełko

Metoda „pudełkowa” pozwala na bardzo dokładne przeszukanie terenu i jest idealna do odnajdywania niewielkich celów punktowych. Wymaga dyscypliny podczas nawigacji. Kontrola patrolu jest stosunkowo prosta. Przykładowo patrol wyrusza na północ z bazy i patroluje na dystansie 300m. Potem skręca na zachód i patroluje kolejne 1000. Potem na północ 200m i ponownie na wschód 2000m. Proces powtarza się  a dystans patrolowania „w pionie” (na północ) zależy od frontu formacji patrolowej oraz rozmiarów szukanego celu. Schemat tej metody został zamieszczony na rysunku obok.

 

- Dominacja szczytówPoszukiwane cele często znajdują się w okolicy kluczowych punktów terenowych takich jak szczyty lub wzniesienia. Wyższy teren oferuje z reguły dobre pola obserwacyjne oraz możliwość uzyskania korzystnych warunków łączności radiowej. Z tych powodów jest często wykorzystywany przez przeciwnika. Dominacja szczytów polega na takim wytyczeniu trasy patrolu aby przebiegała ona przez wszystkie główne wzniesienia w okolicy. Trasę patrolu najlepiej wyznaczyć zaczynając od najwyższego punktu w terenie. Wtedy patrol będzie odbywał się „z górki” a największy wysiłek zostanie poniesiony na początku patrolu kiedy żołnierze są najbardziej wypoczęci.

 

- Załamanie Tropu

Każdy żołnierz, oddział lub formacja podczas przemieszczania się w terenie zostawia za sobą ślad - trop. Wyjątkiem może być jedynie droga asfaltowa, ale nawet wtedy niezdyscyplinowani żołnierz pozostawiają ślady w postaci odpadków i śmieci. W tym dziale skoncentrujemy się na operacjach w terenie. Trop powstaje na skutek fizycznej interakcji pomiędzy żołnierzem a otoczeniem. Podstawowym źródłem tropu są buty które zostawiają w glebie wyraźne odciski i naruszają naturalny układ roślinności. Drugim źródłem tropu są sami żołnierze: łamanie gałęzi, ocieranie się o drzewa, palenie, wyrzucanie śmieci  lub części ekwipunku - wszystko to są ślady które posłużą dobremu tropicielowi do odnalezienia oddziału.

Łamanie tropu polega na nieoczekiwanej zmianie kierunku przemieszczanie się oddziału w celu zmylenia pościgu. Poprzez załamanie tropu "rozcieńcza" się ślad pozostawiony przez oddział za sobą. Jest to manewr wykonywany jako część danej formacji patrolowej Dwie podstawowe metody gubienia tropu to haczyk oraz złamanie tropu:

 

Kolumna łamie trop. Na sygnał dowódcy oddział zatrzymuje się, Obraca pod kątem prostym w prawo lub w lewo i przemieszcza się o ustaloną ilość kroków. Zatrzymuje się ponownie i kontynuuje marsz na oryginalnym azymucie. Oddział może też przejść do natychmiastowej zasadzki jeżeli jest tropiony.

 

Oddział łamie trop w formacji "strzała". Oddział nie musi koniecznie skręcać pod kątem 90 stopni. Kąt prosty jest jedynie łatwiejszy do precyzyjnego wykonanie pod względem kontroli.

Haczyk jest typowym manewrem "countertracking" - oddział wykonuje w terenie pętle o promieniu 200-300m w zależności od widoczności w taki sposób żeby obserwować swoją starą trasę. Jeżeli ktoś śledzi oddział, wejdzie bezpośrednio pod ogień. Manewr ten może być powodem do natychmiastowej zasadzki.

ZASADZKA

Zasadzka to najbardziej agresywna metoda zwalczania przeciwnika. Umożliwia likwidacją znacznych sił niewielkim środkami. Istnieją dwa rodzaje zasadzki:

- natychmiastowa zasadzka

- zaplanowana zasadzka

Natychmiastowa zasadzka – jest wykonywana z minimalnym przygotowaniem jako rezultat akcji przeciwnika. Może zostać wykonana jako element oderwania się od przeciwnika żeby spowodować u niego dodatkowe straty powodujące odpuszczenie pościgu. Sukces natychmiastowej zasadzki polega na dobrym przygotowaniu, inicjatywie dowódcy, wyborze terenu, agresywności i pracy zespołowej. Przykładowy przebieg natychmiastowej zasadzki jest następujący:

Patrol przemieszcza się równolegle do drogi. W pewnym momencie na drodze pojawia się oddział nieprzyjaciela który przemieszcza się nie stosując żadnych środków bezpieczeństwa. D-ca podaje sygnał patrolowy - natychmiastowa zasadzka i rozmieszcza żołnierzy w tyralierze równolegle do drogi. Kiedy nieprzyjaciel zrówna się z pozycją oddziału, na komendę d-cy otwierany jest huraganowy ogień.

Sukces natychmiastowej zasadzki polega na szybkim rozmieszczeniu środków ogniowych w taki sposób aby mogły zostać skoncentrowane na przeciwniku.

Zaplanowana zasadzka – jest z góry zaplanowaną akcją, przećwiczoną i wykonaną jako oddzielna operacja w ramach patrolu. Zaplanowana zasadzka składa się z 3 elementów - patrol na miejsce zasadzki, zastawienie i wykonanie zasadzki oraz patrol powrotny z miejsca jej wykonania do bazy. Zaplanowana zasadzka może być:

1. Liniowa - oddział ustawiony jest w tyralierze oczekując na nadejście przeciwnika
2. Przestrzenna - oddział jest podzielony na grupy których ogień koncentruje się w wybranym punkcie
3. Mechaniczna - zasadzka jest wykonywana za pomocą zdalnie kierowanych środków ogniowych

Wybór miejsca na zasadzkę

Dobre miejsca na zasadzkę to:

A.     znane szlaki przeciwnika

B.     punkty czerpania wody, magazynowania żywności lub polowe składy amunicji

C.     linie odwrotu przeciwnika

D.     miejsca skąd pobierane jest drewno/roślinność (na opał, budulec lub maskowanie)

Podczas wybierania miejsca na zasadzkę należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:

A.     strefa śmierci musi być wystarczająco duża żeby pomieścić spodziewanego przeciwnika

B.     patrol musi mieć dobre pola ognia i obserwacji w strefę śmierci

C.     skrzydła zasadzki muszą być dobrze pokryte obserwacją i ogniem – zarówno ze względu na bezpieczeństwo jak i na  wczesne ostrzeganie o zbliżającym się przeciwniku.

D.     wybrane miejsce musi oferować dobry kamuflaż ale nie do tego stopnia żeby utrudniał on kontrole nad patrolem lub utrudniał komunikację

E.     wybrane miejsce musi oferować dobrą drogę odwrotu i zabezpieczenie tyłów zasadzki

Sekwencja zajmowania zasadzki

Po otrzymaniu rozkazu wykonania zasadzki dowódca wydaje rozkaz ostrzegawczy i rozpoczyna planowanie operacji. Po wyborze miejsca zasadzki na podstawie rozpoznania, mapy lub zdjęć lotniczych,  wydaje szczegółowe rozkazy obejmujące dokładną trasę patrolową z bazy do miejsca założenia zasadzki. Rozkazy powinny zawierać:

A.            Typ zasadzki

B.            indywidualną pozycję każdego żołnierza

C.            sektory ogniowe

D.           lokalizację bazy wypadowej

E.            lokalizację punktów zbiorczych RV

F.            akcję podczas zajmowania zasadzki

G.           metodę wyzwalania zasadzki – oraz metodę alternatywną

H.            żołnierzy wyznaczonych do przeszukiwania ciał

I.              plan zwodzenia przeciwnika

J.            ustalone sygnały na:

- nadejście przeciwnika
- otwarcie ognia
- zaprzestanie ognia
- zabezpieczenia strefy śmierci
- rozpoczęcia przeszukiwania
- odwrót

Przygotowania i ćwiczenia próbne

Przygotowanie i przećwiczenie zasadzki jest  niezbędne. Broń musi zostać sprawdzona, miny kierunkowe i wyposażenie specjalistyczne przygotowane. Każda zasadzka jest wykonywana według ustalonej procedury operacyjnej i jej trening nie może być zlekceważony. Wszystkie fazy; zajęcie pozycji, wystawienie min, ustawienie broni, inicjalizacja zasadzki, przeszukiwanie i odwrót muszą być odpowiednio przećwiczone.

Patrol na miejsce zasadzki

Partol na miejsce zasadzki odbywa się według wszystkich normalnych zasad sztuki patrolowania.

Zajmowanie zasadzki

Podstawowa zasadzka ma postać liniowa. Składa się z 3 grup:

- Ubezpieczenie skrzydłowe

- Grupa szturmowa (killing group)

- Ubezpieczenie tyłów

Przed zbliżeniem się do miejsca zasadzki, patrol zatrzymuje się w odległości około 200-150metrów w zależności od terenu i przyjmuje obronę okrężną. Manewr ten powinien być poprzedzony łamaniem tropu. Po 15 minutach, lub kiedy d-ca upewni się że partol nie został skompromitowany, patrol ustawie się w szereg w sekwencji zajmowania zasadzki. Zasadzka jest zawsze zastawiana w tym samym kierunku co podczas ćwiczeń, np.: od lewej do prawej:

- Ubezpieczenie tyłów

- Ubezpieczenie lewoskrzydłowe

- Grupa szturmowa

- Ubezpieczenie prawoskrzydłowe

Dochodząc na miejsce zasadzki, grupa ubezpieczenia tyłów zatrzymuje się w centralnej pozycji i d-ca rozprowadza grupy na swoje stanowiska. Istotna jest minimalizacja ruchu na miejscu zasadzki w celu maksymalnego zachowania naturalnego środowiska. Sierżant/zastępca d-cy znajduje się w grupie ubezpieczenia tyłów i ma za zadanie utrzymywać łączność z wyższym szczeblem dowodzenia, oprócz zadania ubezpieczenia tyłu zasadzki.

POLA OSTRZAŁU

 

Ustawienie Min Kierunkowych

 

INICJACJA ZASADZKIZasadzka jest planowana na ściśle określony rozmiar przeciwnika. To znaczy że jeżeli w zasadzkę wejdzie jeden żołnierz przeciwnika to nie ma sensu jej inicjować i kompromitować (zależy oczywiście od rozkazów operacyjnych). Natomiast jeżeli przez zasadzkę przejdzie dywizja z czołgami to jej inicjacja była by samobójstwem. Generalnie można przyjąć że pluton jest w stanie zabić oddział liczący do 15, maksymalnie 30 żołnierzy przeciwnika w zasadzce liniowej. Jak zawsze w każdym działaniu zależy to od przeciwnika, terenu i rozkazów.

Zasadzka jest zawsze inicjowana przez d-cę oddziału przy użyciu środka maksymalnego rażenia - najczęściej odpaleniem min claymore. D-ca otrzymuje sygnał nadejścia przeciwnika od swoich ubezpieczeń skrzydłowych za pomocą sygnału radiowego (double click) lub za pomocą linki komunikacyjnej - bardzo skuteczna i preferowana metoda. D-ca musie określić rozmiar grupy przeciwnika (jeżeli nie ma informacji od ubezpieczenia skrzydłowego oraz moment inicjacji.

Każdy żołnierz natychmiast w momencie inicjacji otwiera ogień w strefę śmierci według swoich rozkazów ogniowych. Typowy rozkaz ogniowy dla KM to 200 sztuk amunicji a dla strzelców 60 sztuk. Niektórzy d-cy praktykują zasadę że dwóch strzelców wstrzymuje się od ognia "na wszelki wypadek" - po zakończeniu kanonady maja oni pełne magazynki, w innym przypadku całej obsadzie zasadzki kończy się w tym samym momencie amunicja. Co jest niezdrowa sytuacją.

Oświetlenie zasadzki.

W tym momencie warto wspomnieć o oświetleniu. W niektórych przypadkach konieczne jest oświetlenie strefy śmierci. Najstarsza metodą jest użycie odpowiednio zamaskowanych flar magnezowych które są odpalane równolegle z minami kierunkowymi. Należy pamiętać o ich odpowiednim ekranowaniu - najlepiej do tego celu użyć pojemników na racje 10-osobowe wykonanych z cienkiego metalu. Flary magnezowe świecą w promieniu 360 stopni i należy je ekranować od strony wojsk własnych żeby ich nie oślepić. Minusem flar jest to że pala się intensywnie przez około 90 sekund a potem gasną. Niemal zawsze wywołują lokalny pożar i są widoczne z 30 kilometrów.

Drugim sposobem jest użycie specjalnych lamp tzw. "Ambush Light" - są to po prostu ciężkie latarki akumulatorowe odpalane zdalnie za pomocą rozwijanego przewodu. Ich minusem jest to że trzeba je zabrać po zakończeniu przeszukiwania ciał i są stosunkowo ciężkie. Natomiast plusem to że świecą znacznie dłużej niż flary magnezowe, nie wywołują pożarów i można je wyłączyć. Są widoczne z dystansu 10km.

Odwrót z zasadzkiPo zakończeniu przeszukiwania ciał i powrocie grupy poszukiwawczej d-ca daje sygnał do odwrotu z zasadzki. W zależności od sytuacji taktycznej w tym momencie są odpalane miny kierunkowe na ubezpieczeniach skrzydłowych i tylnym. Jest to szybsze niż szukanie i zwijanie min w nocy. Oddział wycofuje się w odwrotnej kolejności w stosunku do zajmowania zasadzki. W kolumnie przechodzi przez sierżanta lub zastępcę d-cy gdzie jest liczony. Jeżeli stan osobowy się zgadza, oddział rozpoczyna patrol z powrotem do bazy, lub w inne ustalone miejsce. W praktyce patrol powrotny będzie z reguły odbywał się w kolumnie ze względu na ograniczoną widoczność (większość zasadzek odbywa się w nocy) i na tempo marszu, oddalające oddział od miejsca zasadzki w najszybszym tempie.

Od momentu inicjacji do momentu odwrotu nie powinno upłynąć więcej niż 3 minuty. Dobrym wskaźnikiem jest dopalenie się flar magnezowych jeżeli zostały użyte.

MASKOWANIE

 

Maskowanie Indywidualne

Dlaczego Widzimy?

Oko ludzkie na drodze ewolucji wyspecjalizowało się bardzo precyzyjny narząd. Poprzez zmysł wzroku człowiek uzyskuje najwięcej informacji o otoczeniu. Człowiek instynktownie rozpoznaje znane mu z poprzednich doświadczeń kształty. Celem każdego kamuflażu jest zniechęcenie przeciwnika do ponownej obserwacji danego punktu. Jeżeli nawet mały szczegół przyciągnie uwagę i zbudzi podejrzenie, przeciwko zamaskowanemu obiektowi zostanie skierowana cała armia przyrządów zaczynając od lornetek a kończąc na radarach mikrofalowych. Stare powiedzenie wojskowe głosi że każdy cel wykryty jest zniszczony. Aby skutecznie maskować ludzi i sprzęt w terenie przed wykryciem należy zwrócić uwagę na następujące czynniki:

Movement - Ruch	szczególnie szybki, natychmiast przyciąga uwagę.
Shape – Kształt	Znane kształty, takie jak broń, ludzka twarz itp. są łatwo rozpoznawalne
Shine – Odblask	Odblask od szkieł lornetki lub metalowych części
Shadow - Cień	Cień rzucany przez zamaskowany obiekt może być łatwiejszy do rozpoznania niż samo obiekt, szczególnie jeżeli porusza się
Silhouette – Sylwetka	Odcinająca się od tła sylwetka np.: człowieka, pojazdu, jest łatwo rozpoznawalna
Spacing – Odstęp	regularny odstęp pomiędzy obiektami rzuca się w oko. W naturze nie ma regularnych kształtów
Sourroundings – Otoczenie	doskonale zakamuflowana pozycja obok której jest zaparkowany pojazd, rozsypane śmieci , pali się ognisko etc. będzie odkryta.
Sound – Dźwięk	metaliczne odgłosy, nienaturalne dźwięki zwracają w terenie uwagę przeciwnika.
Smell – Zapach	Dobrze wyszkolony przeciwnik jest wstanie na daleką odległość wyczuć zapach dezodorantu, pasty do zębów, papierosów, nie wspominając o psach bojowych.

Zauważ jak kombinezon “Yowee / Ghillie” używany przez zespoły snajperskie spełnia powyższe wymagania:

 

 

Movement	snajperzy poruszają się powoli, często po centymetrze na minutę.
Shape	yowee nie ma definitywnego kształtu
Shine	kombinezon nie posiada elementów odblaskowych, celowniki są starannie zakryte
Shadow	zostając blisko przy ziemi kombinezon nie rzuca regularnego cienia
Silhouette	yowee nie ma regularnej sylwetki
Spacing	materiały użyte do produkcji kombinezonu nie powtarzają się regularnie
Sourroundings	w kombinezon wplatana jest lokalna roślinność
Sound	gruby kombinezon tłumi dźwięki
Smell	snajperzy nie używają mydeł zapachowych, dezodorantów itp., kombinezon jest nasączany specjalnymi płynami na psy i  owady nie wyczuwalnymi przez człowieka.

Kamuflaż osobisty

Dobry poziom kamuflażu osobistego świadczy o profesjonalizmie żołnierza i jest kluczowym składnikiem efektywności bojowej całego oddziału. Pierwszym źródłem kamuflażu jest mundur maskujący który powinien być dobrany do regionu działań. Mundur polowy powinien być pozbawiony jaskrawych odznaczeń, błyszczących guzików lub innych widocznych elementów. W polskim US-ie należy zwrócić szczególną uwagę na odprucie białej metki znajdującej się pod kołnierzem. Jest to element często pomijany. Mundur jest noszony zawsze z rozwiniętymi rękawami. Podwijanie rękawów nie jest dozwolone bez względu na panujące upały.

Spodnie powinny  być szczelnie połączone z butami żeby zapobiec dostawaniu się pod nogawki insektom. Nogawki można owinąć czarną taśmą izolacyjną w celu ich uszczelnienia.

Nakrycie głowy nie powinno mieć żadnych ostrych krawędzi. Kominiarki nie są optymalnym rozwiązaniem gdyż nie załamują kształtów. Głowa jest szczególnie rozpoznawanym elementem, znajduje się  dokładnie na linii wzroku przeciwnika i jest dość ruchliwa podczas przemieszczania w terenie. Musi być szczególnie starannie zamaskowana.

Malowanie twarzyTwarz jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych przez człowieka kształtów. Malowanie twarzy jest jednym z podstawowych sposobów jej maskowania. Alternatywa jest założenie kominiarki - co nie jest praktyczne w tropikalnej strefie klimatycznej. Kominiarka również ogranicza słuch żołnierza chyba że wycięte zostaną w niej specjalne otwory na uszy.  Większość jednostek stosuje farby maskujące. Największa wada farmy jest jej krótka trwałość - kamuflaż musi być poprawiany co 2-3 godziny albo częściej. Istnieje kilka "szkół" malowania twarzy - większość wymyślona przez ludzi mających zbyt wiele czasu. Najczęściej można spotkać się z poglądem że  części jasne maluje się na ciemno a części ciemne na jasno - czyli nos i kości policzkowe kolorami brązowymi, czernią etc, natomiast oczodoły policzki kolorami jasnymi. Założenie jest słuszne bo kreuje 2-wymiarowy efekt - pozbawia twarz cech 3-wymiarowych.

na podstawie www.specops.pl